عشق نوعی موهبت و والاترین احساس انسان

درکنارتو

عشق نوعی موهبت و والاترین احساس انسان است که به جهان رنگ و چهره خاصی میدهد که حتما آن را باید آموخت

 اولین پایه اساسی عشق ورزی و عشق پذیری آن است که تا هشت سالگی ، پدر و مادر این عشق را در وجود ما بکارند . و این خود چهار شرط اصلی دارد :

 1 ) پدر و مادر عاشق یکدیگر باشند 

 2 ) پدر و مادر به عشق بدون قید و شرط که تنها نوع عشق میان فرزند و والدین میتواند باشد ، باور داشته باشند ، یعنی او را فقط به خاطر اینکه هست بخواهند ، نه به خاطر اینکه خوب است یا درس میخواند

 3 ) کودک مهم باشد نه اینکه برای او وقت صرف کنند بلکه به این معنی که عقیدهد، نظر و خواسته او به همان اندازه مهم باشد که خواسته و نظر دیگر افراد مهم است

 4 ) در این خانه محبت اساس روابط خانوادگی باشد که برای این کار دو چیز نباید باشد :

 الف : دشمنی با هیچکس نباشد نه با عمه و خاله ، نه با همسایه 

 ب : قدرت و فرمان و دستور نباید باشد و آنچه که هست برای مدیریت است نه برای دستور دادن یا فرمانروایی 

 در این حالت ، انسان در بزرگسالی ، به جای اینکه به دنبال رییس یا مرئوس ، آمر یا مامور باشد ، به عشق واقعی میرسد و آن را در خود پرورش میدهد

 راه دوم این است که اگر در هشت سال اول این بذر توانایی عشق ورزی و عشق پذیری در فرد کاشته نشود ، میتوان پس از هجده سالگی ، با ویژگیهای خاصی ، این توانایی را آموخت و ظرفیت عشق ورزی را در خود به وجود آورد

 در واقع عشق نوعی موهبت و والاترین احساس انسان است که به جهان رنگ و چهره خاصی میدهد که حتما آن را باید آموخت