🍂مطالبی ا زحافظ🍂
🍂http://www.darkenareto.ir🍂
سلام دوستان گلم
شمس الدین محمد شیرازی متخلص به حافظ و ملقب به لسان الغیب یکی از پررمز و رازترین شاعران ایران و جهان است نام پدرش بها الدین می باشد که بارزگانی می کرده و مادرش اهل کازرون شیراز بود تاریخ تولد او را بعضی ها سلا 792 و برخی بین سالهای 730-720 ه.ق ثبت کرده اند بعد از مرگ پدر، برادران که هرکدام بزرگتر از او بودند به سویی روانه شدند و شمس الدین با مادرش در شیراز ماند و روزگار آنها در تهیدستی می گذشت حافظ همین که به سن جوانی رسید در نانوایی به خمیرگیری مشغول شد تا آنکه عشق به تحصیل و کمالات او را به مکتب خانه کشانید .حافظ تحصیل علوم و کمالات را درزادگاه خود کسب کرد و مجالس درس علما و فضلای برزگ خود را که یکی از آن قوام الدین عبدالله بود درک نمود ودر علوم به مقامی رفیع رسید حافظ قرآن را حفظ کرده و در اشعار خویش چندین بار بدین اشتغال مداوم به کلام الله اشاره نموده است وبنا بر تصریح صاحبان نظر ، اتخاذ تخلص (حافظ )نیز از همین اشتغال نشات گرفته است .حافظ درسال 791 ه.ق.وفات یافت .وی بیشتر عمرش را در زادگاهش گذراند،بسیاری از غزلیات او دارای معانی دقیق و بلند عرفانی است، ضمن آنکه به مسایل اجتماعی و دگرگونی های زمان نیز توجه داشت.حافظ بزرگترین غزلسرای زبان فارسی است.حافظ در جوانی به آموختن قرآن وادب فارسی وعربی وعلوم اسلامی توجه کرد و درتفسیر و کلام و حکمت وادب تبحر یافت شهرت حافظ به غزلسرایی است که درآن با مهارتی کم نظیر افکار دقیق عرفانی وحکمی وغنایی را با الفاظ برگزیده منتخب همراه کرده است .آرامگاه او در مصلای شیراز همیشه زیارتگاه صاحبنظران است.
زاهدان کاین جلوه درمحراب ومنبر می کنند چو به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند
گوئیا باور نمی دارنید روزداوری کاین همه قلب و دغل در کار داور می کنند
مشکلی دارم ز دانشمند مجلس باز پرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می کنند
بنده پیر خراباتم که درویشان او گنج را از بی نیازی خاک بر سر می کنند
یارب این نود وستان را هم به آخرشان رسان کاین همه ناز از غلام ترک واستر می کنند
این گدای خانقه بر جرگه دیر و مغان می دهند آبی و دلها را توانگر می کنند
خانه خالی کن بیا تا منزل جانان شود کاین هوسنا کان دل و جان جای دیگرمی کنند
بر در میخانه عشق ای ملک تسبیح گوی کاندر اینجا طینت آدم مخمر می کنند
حسن بی پایان آن چندانکه عاشق می کشد زمره دیگر به عشق از غیب سر بر می کنند
صبحدم از عرش می آمد خروشی عشق گفت قدسیان گویی که شعر حافظ از بر می کنند